Dag 24 - Toronto Sheraton Downtown Hotel - Schiphol Airport

Dan gaat de wekker en is ineens de allerlaatste vakantiedag aangebroken. Onvoorstelbaar dat het dan echt bijna voorbij is. Nog even voor de volle honderd procent genieten.

We ontbijten weer in het hotel, waar we ons meer dan tegoed doen aan al het lekkers wat er bij het buffet op ons ligt te wachten. Na het ontbijt nemen Sanne en Sebastiaan nog een duik in het zwembad, Sarah speelt een poosje met Roosmarijn en de anderen beginnen aan een enorme rotklus, de koffers inpakken. Alles wat we de afgelopen drieënhalve week gebruikt hebben ligt door de hotelkamer verspreid. Het zou een prima decor zijn voor een film als twister. Probeer daar maar eens structuur in te krijgen en het weer passend in de koffers te krijgen. Nadat we de koffers meerdere keren wegen, toch weer wat spullen eruit halen om de helft er net zo hard weer in terug te proppen, staan we rond een uur allemaal klaar in de foyer. We lopen met elkaar naar de CN tower, maar de wachttijd blijkt momenteel minimaal zeventig minuten te zijn. Dan hebben we dus nog precies vijf minuten om helemaal bovenin rond te kijken. Dat is geen echte optie. We lopen verder richting St. Lawrence Market, een oude overdekte markt waar we even rondneuzen en wat bagels met cream cheese eten. Op de terugweg lopen we langs een fontijn waar allemaal beelden van honden zijn verwerkt, met in de top een gouden hondenbot. Erg leuk om te zien. Helaas staat hij niet aan, maar terwijl er wat foto's gemaakt worden worden we op onze wenken bediend, want ineens komt het water tot leven en zien we de fontijn ook nog even in werking. Wat verderop lopen we langs de Hockey Hall of Fame, waar Sanne even op de foto gaat met enkele sculpturen. Ze is een echte hockeyfanaat, en echt Canadees ijshockey is natuurlijk ook wel erg gaaf om zo even te zien. Tot slot lopen we langs een enorm gebouw waar de ramen van goud lijken te zijn en een spiegelend effect hebben. Ook dit is natuurlijk nog even een leuk fotomomentje.

Als we weer terug in het hotel zijn regelen we taxi's die ons naar de luchthaven zullen brengen. En om kwart over vier is het dan echt zover, we beginnen aan de terugreis. Met twee taxi's rijden we in ruim drie kwartier naar Toronto Airport. Het is zo'n enorm grote stad, overal waar je kijkt zie je torenhoge kantoorgebouwen en enorme grote wolkenkrabbers, en dan hebben we nog maar een fractie van de stad gezien. Zodra we op de luchthaven aankomen zien we dat onze vlucht vertraging heeft. In plaats van kwart voor negen, staat de vlucht nu voor tien uur gepland. Sylvia is blij, extra tijd om te shoppen. Maar eerst moeten we onze bagage zien in te checken. We worden lichtelijk ontmoedigd als we de enorm lange wachtrijen zien, dat wordt een hoop geduld opbrengen. Maar gelukkig hebben we nog humor zat en gaat de tijd redelijk snel voorbij. Volgende obstakel is de controle van onszelf en de handbagage. Wederom verloopt dit uiteindelijk redelijk snel. En tevens hebben we de douane controle mogen overslaan omdat we met een grote groep reizen. Dat is nog eens een verschil met de heenweg zeg. Binnen no-time staan we in de duty free zone, maar dat is dan weer een lichte teleurstelling. Het aanbod is zeer beperkt. Een stuk of zes verschillende winkeltjes; souvenirs, drank, lederwaren, sieraden, make-up en geurtjes en een vicroria secret. Iedereen koopt wel iets, een slof sigaretten, whisky, een nieuw horloge, handtas, geurtje en natuurlijk de laatste souvenirs. Achteraf hebben we geluk dat we vertraging hebben, want vanuit de laatste winkel sluiten we snel aan in de rij bij de gate. Niet veel later kunnen we boarden en installeren we ons voor de vlucht. Precies twee uur later dan gepland stijgen we op en moeten we ons zesduizend kilometer lang zien te vermaken op slechts een halve vierkante meter per persoon. Eerst wordt er een film gekeken, muziek geluisterd of gelezen. Dan komt de stuard ons verblijden met een best acceptabele vliegtuigmaaltijd. De keus is macaroni met kaas of kip met ronde couscous balletjes. Verder zit er een klein bakje salade bij, een uiterst droog en taai ciabatta broodje met boter, een heerlijk smeuïge brownie, en een drankje naar keus. Al met al klinkt het best luxe als ik dit zo schijf, met het kan niet tippen aan onze broodjes hamburger en hotdogs die we de afgelopen drie weken veelvuldig boven ons vuurtje bereid hebben. Na het diner gaat de een na de ander een poging wagen om te slapen. Het is voor ons dan zo'n twaalf uur 's nachts, terwijl thuis de eerste wekkers al zullen afgaan. Een aantal slapen echt een behoorlijk stuk van de reis, terwijl de anderen genoegen moeten nemen met wat gedraai en gedommel. Om even na vieren Canadeese tijd krijgen we ons ontbijtje geserveerd, een bruine boterham. We wachten en wachten tot er iets van beleg geserveerd wordt, maar komen er dan achter dat het helemaal geen boterham is, maar een plak cake. Die overigens erg goed smaakt.

En dan, om kwart over elf Nederlandse tijd, landen we op Schiphol airport en staan we even later na drieënhalve week weer op Nederlandse bodem. Hoe vreemd om overal om je heen weer Nederlands te horen en overal om je heen te zien op borden. Zelfs voor de kids is dit even omschakelen. De bagage hebben we snel verzameld en we drinken nog een laatste kop koffie met elkaar. Dan is het echt tijd om afscheid van elkaar te nemen. Een heel gek idee, dat een deel van de groep nu al weg gaat. Daan en Lieske gaan met de auto naar huis, waar ze een heel warm welkom te wachten staat door hun twee jongste schatjes. Wat fijn om zo thuis te mogen komen. De rest wordt met de taxi naar huis gebracht. Eerst worden Sylvia en Carel afgezet, waarna we dan echt allemaal weer alleen zijn. Om klokslag drie uur zijn we thuis. Even bijkomen op de bank, maar dan de restanten opruimen van drieënhalve week roadtrippen.