Dag 10 - Arrowhead Provincial Park - Fushimi Lake Provincial Park

Vandaag beloofd een saaie dag te worden. We hebben besloten om zo noordelijk mogelijk te gaan. En helaas gaat dat gepaard met de nodige kilometers. Zo'n 750 zullen we er moeten rijden vandaag. Als de hele camping nog op een oor ligt, vertrekken wij iets na zessen. Wij hebben dan al snel een bak koffie en wat cereals op. De kids liggen nog lekker warm in hun bedjes, kijken even slaperig uit hun ogen als ze de motor horen starten, maar slapen dan ook zo weer verder.

Voordat we het park uitrijden, stoppen we nog even bij Big Bend Lookout, een houten uitzichtspunt van waar af je een schitterend uitzicht hebt op de haakse bocht van de rivier. We zijn net iets te laat voor zonsopkomst, maar wat een plaatje is dit zeg.

Om acht uur rijden we door North Bay, waar we een warme bak koffie halen bij Tim. De kids beginnen dan wakker te worden, maar we geven aan dat we nog heel lang moeten rijden, dus dommelen ze nog een uurtje verder. Dan beginnen ze trek te krijgen, en hoe cool is het als je dan bediend wordt op bed; kom cornflakes, glaasje sap, een snackreep en wat fruit. Hier kunnen ze wel aan wennen.

Nadat we zo'n vijfhonderd kilometer hebben gereden houden we een pitstop voor de inmiddels bekende pop-up lunch. En als we iets verder Cochrane inrijden, is het koffietijd en zoeken we onze vriend Tim weer op. We hebben stroom en wifi, dus de reisverhalen worden weer geupload, en eindelijk lukt het ons om ook wat foto's op de site te krijgen. Maar het gaat zo traag, dat de volgende keer de rest volgt. Nog even een snelle stop bij de Wall-Mart en tanken en dan na twee uur de benen gestrekt te hebben snel weer op pad.

De laatste honderd kilometer zien we nog maar een enkel klein dorpje met een handvol huizen en een eenzame automobilist. Je lijkt hier mijlenver van de bewoonde wereld af te zitten. Dat is ook goed aan het wegdek te merken. Alle spullen stuiteren door de camper, alles rammelt en maakt een hoop herrie. Eindelijk zien we het bord van het park waar we moeten zijn, Fushimi Lake. Nog maar dertien kilometer te gaan. Maar zodra we de afrit nemen vervolgt de weg zich als een onverhard zand- en grindpad. Zo zijn we toch nog bijna een half uur onderweg. Maar hoe dichter we het park naderen, hoe meer we in de wildernis terecht komen. Het is een klein park met slechts vijftig plaatsen, maar hoe gaaf blijkt het te zijn. We hebben drie plekken direct aan het water, met alledrie een klein privé strandje. Nog voordat de campers helemaal geïnstalleerd zijn hangen de eerste hengels al in het water. Het meer schijnt vol te zitten met snoek, want voordat we gaan eten, hebben we er al een stuk of vijf leukerds uit gevist.

Deze plek is zo bijzonder, zo afgelegen, slechts te bereiken via een dertien kilometer lang zandpad (en zeg eens eerlijk, welke idioot doet dat voor de lol). Zo intens donker dat je een overweldigende sterrenhemel boven je hebt die je je werkelijk niet kan voorstellen, je voelt je gewoon nietig. En dan die oorverdovende stilte, zelfs met drie pubers in een camper is het nog nooit zo stil geweest. Ik zet met plezier de wekker heel vroeg, want de zonsopkomst op ons eigen strandje over dit uitgestrekte meer wil ik onder geen beding missen.