Dag 12 - Fushimi Lake Provincial Park - Ivanhoe Lake Provincial Park

Vandaag verlaten we het hoge noorden en zakken we weer iets af. We hebben twee opties voor de route. De kortste en snelste route, die grotendeels gelijk is aan de route hier naar toe, en dus voor een groot deel over slecht wegdek loopt. Of een 125 kilometer langere route, waar we verder niks van weten. Een deel van de groep wil de langere route wel rijden, anderen twijfelen of die anderhalf a twee uur extra rijden wel de moeite waard is. Toch besluiten we om de langere weg te rijden. Jongens jongens wat is dit genieten. Het wegdek is prima in orde, maar dat is niet het belangrijkste. We rijden uren door niemandsland, wildernis ten top. Een enkele keer passeren we een dorpje, maar zodra we dat uitrijden gaat de natuur meteen z'n gang weer. Het is zo rauw, zo puur, dat het haast onwerkelijk lijkt. Het eerste gedeelte slapen de kids nog, dus heerlijk de tijd om samen te mijmeren en ons in te beelden hoe het ons zou vergaan hier een stuk grond met een huisje te hebben.

De enkele plaatsjes die we passeren benutten we goed. Zo halen we koffie in Homepayne, tanken we in White River (de geboortestad van Winnie the Pooh), doen we nog wat boodschappen en een pop-up lunch in Waw en vullen we het propaan bij in Chapleau.

Onderweg hebben we ook nog het nodige wildlife gezien; wat chipmunks en muizen die vrolijk op de weg rondzwerven, een enorme roofvogel met een spanwijdte van meer dan een meter, een korhoender, twee kraanvogels, twee vossen en een lynx.

Het is rond vijf uur als we Ivanhoe Lake Provincial Park bereiken. We hebben drie plekken aan het water, de beste plekken die je ooit zal krijgen. Vanuit de camper gooi je zo je hengel in het meer, of spring je in het heldere water voor een verfrissende duik. Wederom liggen de hengels eerder in het water dan dat de campers helemaal geïnstalleerd zijn. Maar wat wil je ook met zo'n plek. We kunnen hier echt zo enorm van genieten. Sanne laat het vissen vandaag voor wat het is en gaat zwemmen. Ze kan hartstikke ver het water in lopen en toch staat ze maar tot haar knieën in het water.

Al met al klinkt dit allemaal heel idyllisch (en dat is het ook zeker), totdat de kids 's avonds gaan douchen. De douche ligt op een behoorlijke afstand, wat dieper in het bos. Er blijkt maar één werkende douche te zijn, dus met vijf kids ben je zo meer dan een uur verder. En wat gebeurt er als je een uur bij het toiletgebouw staat, inderdaad, dan wordt je aan alle kanten lek gestoken. En als je dan terug moet lopen in het pikkedonker, zonder zaklamp, want het was gewoon nog licht toen we naar de douche liepen, wordt je daar niet heel blij van. In bed dus vooral denken aan de mooie zonsondergang van morgen, die we vandaag gemist hebben, maar die volgens de verhalen erg de moeite waard moet zijn.