Dag 17 - Rocher Rouge Campground Killarney

Vandaag gaan we een dagje naar Killarney Provincial Park. Eerst nog even lekker rondsnuffelen in de souvenirshop voordat we ons plan trekken. Het idee was om de Crack Trail te lopen, maar deze blijkt erg pittig te zijn onder andere door veel stijle klimmen. Omdat het wandeltempo erg verschilt besluiten we ons in twee groepen op te splitsen. De ene helft gaat de Crack Trail lopen, de andere helft de Cranberry Bog Trail. Een wat makkelijkere trail langs meren en moerassen.

De Cranberry Bog Trail wordt in ongeveer twee uur gelopen en is een mooie wandeling. Naast prima begaanbare paden wordt er toch ook best een behoorlijke klim gemaakt. Maar het is zeker de moeite waard. Onderweg zien we, weer, een garter snake. Het begint haast een gewoonte te worden.

De Crack Trail duurt iets langer, ruim drie uur flink buffelen. De eerste kilometer is totaal vlak en relatief saai. Dan komt er een flinke klim over een grote rotspartij. We denken dat dit het pittige stuk was, maar komen er al gauw achter dat dit slechts een voorproefje is. We krijgen het nog wat zwaarder, want het wordt stijler, de stenen groter en al gauw trekken we onze vesten uit. Koud hebben we het al lang niet meer. Het is best pittig. Op een gegeven moment denken we op de top te zijn maar horen we van andere wandelaars dat we nog een klein half uur verder moeten klauteren, bijna recht omhoog, om echt op het hoogste punt te komen. Voordat we goed en wel kunnen overleggen zijn de kids al weer op pad. Dus hup, daar gaan we weer. Eenmaal dan echt de top bereikt te hebben worden we beloond met een prachtig panoramisch uitzicht. Het is zo gaaf. We zien bossen, een meer, een rivier kronkelend door het landschap, de Georgian Bay met daarin een tiental eilandjes, aan de horizon nog meer bergen en om ons heen overal wit graniet. Het is hartstikke helder en we kunnen kilometers ver weg kijken. Na wat foto's gemaakt te hebben en wat eten en drinken gaan we beginnen aan de terugweg. Dit gaat aanzienlijk sneller. In plaats van klimmen en klauteren gaan we als een speer naar beneden. Soms is het zo stijl dat we haast bergafwaarts lijken te rennen. We springen van stenen en jumpen vooruit. Terug bij het beginpunt zijn we supertrots op Hesse en Sarah, die met hun korte pootjes een knap stukje doorzettingsvermogen hebben laten zien. Maar we staan versteld van Sanne en Sebastiaan. Wat een energie hebben zij zeg. We konden ze vaak niet eens bijhouden, zo snel en soepel als zij die berg opliepen. En moe? Echt niet! Als het kon zouden ze hem direct nog een keer lopen.

's Avonds zitten de kids een hele poos met elkaar om het kampvuur gezellig te kletsen. Het zijn echte maatjes geworden tijdens deze reis.